پاراگوئهایها فرهنگ خود را با هنرهایی نظیر قلابدوزی ("آهو پوی") و توری بافی ("ناندوتی") ابراز میکنند . موسیقی پاراگوئه شامل رقص موزون پولکا، رقص گالوپا و رقص آرام گوارانیاس میباشد که با چنگ بومی نواخته میشود. آنها همچنین از خوردن سوپا پاراگوئیما لذت میبرند که شبیه به نان ذرت ضخیم است. این غذا از پنیر، پیاز، فلفل دلمهای، پنیر روستایی، آرد ذرت زرد، شیر، ادویه جات، کره، تخم مرغ و مغز ذرت تازه تهیه میشود.
سالهای 1950 و 1960 شاهد شکوفایی نسل جدیدی از رمان نویسان و شاعران پاراگوئه مثل خوزه ریکاردومازو، روکه والیوس و آگرستو روآ باستوس بود. فیلمهای پاراگوئهای زیادی نیز ساخته شد.
مردمان طبقه? بالا عموماً یک یا دو نسل قبلشان رعیت بودهاند. این به آن معنی نیست که سلسله مراتب اجتماعی وجود ندارد. بلکه رابطه? بین شهرنشین و روستانشین، کارفرما و کارگر، کارگر یدی و فکری کماکان وجود دارد. از طرفی تغییر طبقاتی زیاد رخ میدهد و گاهی رعیتی فقیر، سربلندتر از مردم مرفهاست.
زندگی اجتماعی عمدتاً حول خانواده? بزرگ پدر و مادر، بچهها و نزدیکان و پدربزرگ و مادر بزرگ میچرخد. پاراگوئهایها به خانواده? خود بسیار وفادارند. و خانواده پناهگاه و پشتیبان آنها به شمار میآید.
علایق خانواده در ایسنت که وارد چه حزبی شوند، با چه کسی ازدواج کنند، چه نوع کاری برای خود پیدا کنند. گاهی لباس قانون بر تن میکنند و گاهی در برخی موارد – از کشور مهاجرت میکنند. به جز دوستان معتمد قدیمی، به هر کسی که خارج از خانواده باشد با بی تفاوتی و گاهی با بدگمانی برخورد میکنند.
در داخل خانواده، ارزشهای سنتی ارجحیت دارند. کودکان باید پیرو والدین خود باشند و زنان باید تابع شوهر خود باشند. والدین تعمیدی روابط خاصی با خانواده دارند. زیرا اغلب آنها را به خاطر جایگاه اجتماعی مطلوبشان انتخاب میکنند تا امنیت بیشتری برای کودکان فراهم شود. خانواده احترام زیادی برای آنها قائل میشود و در مقابل، توقع حمایت و پشتیبانی را از آنها دارد.
[ ]
+ نوشته شده در ساعت 2:19 عصر توسط Mirzaali
پاراگوئه اقتصاد بازاری دارد که نشانه بارز آن، فعالیت عمده بخش خصوصی است که در زمینه صادرات مجدد کالاهای مصرفی وارداتی به کشورهای همسایه و هزاران بنگاه اقتصادی، فعالیت میکنند. عمده فعالیتهای اقتصادی پاراگوئه بر مبنای کشاورزی، بازرگانی محصولات کشاورزی و دامپروری قرار دارد .
پاراگوئه سومین کشور صادر کننده سویا است و صادرات گوشت آن نیز با توجه به وسعت این کشور، قابل توجهاست. درصد زیادی از مردم پاراگوئه، از طریق کارهای کشاورزی امرار معاش میکنند. پتانسیل اقتصادی پاراگوئه در طول تاریخ به علت محصور بودن این کشور در خشکی، محدود بودهاست. هرچند این کشور از طریق رودخانه پارانا به اقیانوس آتلانتیک وصل میشود.
به خاطر حالت مدیترانهای، اقتصاد پاراگوئه وابستگی زیادی به برزیل و آرژانتین دارد. بنابر عهدنامههای متعدد، پاراگوئه در کشورهای آرژانتین، اروگوئه و برزیل دارای گمرک آزاد است که محصولات را به آنجا صادر میکند. مهمترین این بنادر آزاد، در پاراناگوا ساحل برزیلی آتلانتیک قرار دارد.
پل دوستی که بر روی رودخانه? پارانا بین شهر سیوداد دل استه و شهر برزیلی فوز دو ایگواچو نصب شدهاست، باعث تردد حدود 40.000 مسافر بین دو کشور شدهاست و راهیابی زمینی پاراگوئه به پاراناگوا را نیز تضمین میکند. اقتصاد پویایی بین سیوداد دل استه و فوزدو ایگواچو در جریان است که عمدتاً مبتنی بر بازرگانی بینالمللی و خرید و فروش بازرگانان برزیلی موسوم به ساکولیروس، میباشد. حدود %60 تولید ناخالص ملی از تجارت و صادرات به برزیل و آرژانتین حاصل میشود. با وجود مشکلات ناشی از ناپایداری سیاسی و اصلاحات ساختاری آهسته، پاراگوئه از سال 1991 عضو بلوک تجارت آزاد MERCOSUR بودهاست.
پاراگوئه اقتصاد بازاری دارد که نشانه بارز آن، فعالیت عمده بخش خصوصی است که در زمینه صادرات مجدد کالاهای مصرفی وارداتی به کشورهای همسایه و هزاران بنگاه اقتصادی، فعالیت میکنند. عمده فعالیتهای اقتصادی پاراگوئه بر مبنای کشاورزی، بازرگانی محصولات کشاورزی و دامپروری قرار دارد.
پاراگوئه سومین کشور صادر کننده سویا است و صادرات گوشت آن نیز با توجه به وسعت این کشور، قابل توجهاست. درصد زیادی از مردم پاراگوئه، از طریق کارهای کشاورزی امرار معاش میکنند. پتانسیل اقتصادی پاراگوئه در طول تاریخ به علت محصور بودن این کشور در خشکی، محدود بودهاست. هرچند این کشور از طریق رودخانه? پارانا به اقیانوس آتلانتیک وصل میشود.
به خاطر حالت مدیترانهای، اقتصاد پاراگوئه وابستگی زیادی به برزیل و آرژانتین دارد. بنابر عهدنامههای متعدد، پاراگوئه در کشورهای آرژانتین، اروگوئه و برزیل دارای گمرک آزاد است که محصولات را به آنجا صادر میکند. مهمترین این بنادر آزاد، در پاراناگوا ساحل برزیلی آتلانتیک قرار دارد.
پل دوستی که بر روی رودخانه پارانا بین شهر سیوداد دل استه و شهر برزیلی فوز دو ایگواچو نصب شدهاست، باعث تردد حدود 40.000 مسافر بین دو کشور شدهاست و راهیابی زمینی پاراگوئه به پاراناگوا را نیز تضمین میکند. اقتصاد پویایی بین سیوداد دل استه و فوزدو ایگواچو در جریان است که عمدتاً مبتنی بر بازرگانی بینالمللی و خرید و فروش بازرگانان برزیلی موسوم به ساکولیروس، میباشد. حدود %60 تولید ناخالص ملی از تجارت و صادرات به برزیل و آرژانتین حاصل میشود. با وجود مشکلات ناشی از ناپایداری سیاسی و اصلاحات ساختاری آهسته، پاراگوئه از سال 1991 عضو بلوک تجارت آزاد MERCOSUR بودهاست.
[ ]
+ نوشته شده در ساعت 2:17 عصر توسط Mirzaali
امور سیاسی پاراگوئه در چهارچوب نظام سیاسی رئیس جمهوری، دمکراتیک جایگزینی، جمهوری قرار دارد که رئیس جمهور پاراگوئه هم نفر اول کشور و هم نفر اول دولت است و رئیس تقسیمات چند جزئی به شمار میآید .
قوه? مجریه در اختیار دولت است. قوه? مقننه به دولت و دو خانه? کنگره? ملی واگذار شدهاست. قوه? قضاییه مستقل از قوه? مقننه و قوه? مجریهاست.
[ ]
+ نوشته شده در ساعت 2:16 عصر توسط Mirzaali
در کناره? جنوب شرقی، رودخانه? پارانا قرار دارد که سد ایتایپو، بطور مشترک با برزیل بر روی آن احداث شدهاست. ای نسده در حال حاضر بزرگترین نیروگاه برقآبی در دنیا است و تقریباً تمام برق مورد نیاز پاراگوئه را تامین میکند . نیروگاه برقآبی دیگری که بر روی رودخانه? پارانا قرار دارد، سد یا کیرتا) یاکیرتا است که بطور مشترک بین آرژانتین و پاراگوئه احداث شدهاست. امروزه پاراگوئه بزرگترین صادرکننده? نیروی برقآبی در دنیا است.
آب و هوای محلی بین آب و هوای شبه استوایی تا آب و هوای معتدل تغییر میکند، در نواحی شرقی بارش زیاد باران و در نواحی غربی مناطق تقریباً خشک به چشم میخورند.
[ ]
+ نوشته شده در ساعت 2:14 عصر توسط Mirzaali
برای اولین بار اروپاییها در اوایل قرن 16میلادی این کشور را کشف کردند و شهر آسونسیون در تاریخ 15 اوت 1537توسط جهانگرد اسپانیایی، خوان د سالارز بنا نهاده شد. پس از مدتی این شهر به مرکز ایالت مستعمره اسپانیایی و جایگاه اولیه? هیئت جامعه? یسوعی و محل سکنی گزینی در آمریکای جنوبی در سده 18 تبدیل شد. پاراگوئه درتاریخ 14 مه 1811 با برانداختن متولیان اسپانیایی، استقلال خود را اعلام کرد .
تاریخ پاراگوئه شاهد دروههای طولانی سلطه? دولتهای بیگانه، عدم ثبات سیاسی، جنگهای داخلی و جنگهای ویرانگر کشورهای همسایه بودهاست. تاریخ مستعمره بودن این کشور را میتوان به دورههای مشخص تقسیم کرد:
1.1811-1816: پیدایش تمدن
2.1816- 1840: دولت خوزه گاسپار رودریگز د فرانسیا
3.1840- 1865: دولتهای کارلوس آنتونیو لوپز و فرانسیسکو سولانو لوپز
4.1865- 1870: جنگ دول سه گانه
5.1870- 1904: بازسازی پس از جنگ و دولت حزب کلورادو(پاراگوئه) حزب کلورادو
6.1904- 1932: حزب آزادیخواه و حرکت بسوی جنگ چاکو
7.1932- 1935: جنگ چاکو
8.1935- 1940: دولتهای حزب انقلابی فبرریستا و خوزه فلیکس استیگاریبیا
9.1940- 1948: دولت هیگینیو مورینیگو
10.1948- 1954: جنگ داخلی پاراگوئه، روی کار آمدن مجدد حزب کلورادو
11.1954-1989: دیکتاتوری آلفردو استروسنر
12.1989- زمان حال: جنبش بی مسیر- - تحول به سوی دموکراسی
جنگ دولتهای سهگانه و جنگ چاکو مراحل مهمی از تاریخ پاراگوئهاند، زیرا استقلال این کشور از اسپانیا، تقریباً بدون جنگ و خونریزی بود. پاراگوئه در جنگ دول سه گانه، با برزیل آرژانتین و اروگوئه مبارزه کرد و در سال 1870پس از پنج سال جنگ خونین در آمریکای جنوبی، شکست خورد. پاراگوئه مقدار زیادی از اراضی خود را توسط برزیل و آرژانتین از دست داد. جنگ چاکو با کشور بولیوی بود که بولیوی در اوایل دهه? 30 میلادی شکست خورد.
پاراگوئه حاکمیت خود را بر منطقه? چاکو تجدید کرد و برای بدست آوردن صلح، اراضی زیادی را به عنوان جریمه از دست داد.
تاریخ پاراگوئه آکنده از اختلاف نظر میان تاریخشناسان، فرهیختگان و سیاستمداران است.بسیاری از رویدادهای تاریخی، بهویژه جنگها، بسته به اینکه کتاب تاریخی نوشته شده در پاراگوئه، آرژانتین، برزیل یا بولیوی را بخوانید، تغییر میکنند. همچنین احزاب اصلی پاراگوئه مانندحزب کلورادوو حزب آزادیخواه (پاراگوئه) (حزب آزادیخواه نیز بر سر تاریخ پاراگوئه با یکدیگر اتفاق نظر ندارند.
[ ]
+ نوشته شده در ساعت 2:14 عصر توسط Mirzaali